Vanessa Alvarado Atoche is het toonbeeld van girlpower. Als klein meisje van zeven kwam ze met haar familie vanuit Lima naar Bonaire voor een beter leven. Ze wist al op jonge leeftijd dat ze de bouw in wilde, net als haar vader.
Nadat Vanessa de SGB had afgemaakt, had ze als Peruaanse nog niet de papieren om te mogen werken,
laat staan om een bedrijf te mogen beginnen op Bonaire. Haar vriendinnen vlogen uit naar Aruba en andere delen van de wereld, Vanessa moest op Bonaire blijven. Ze besloot een mbo-opleiding te gaan volgen. Dat ze vervolgens stage ging lopen bij een bouwbedrijf als Alumar, was voor niemand een verrassing. Deze kleine onderneming handelde in deuren, ramen en kozijnen.
Een paar jaar later nam ze het bedrijf over. Nu onderhoudt ze haar hele familie met de inkomsten van Alumar Vakawi Construction.
Van vakantiekracht naar directrice
“Pap, ze willen dat ik Alumar overneem en ik ga het doen. Het komt goed.” Vanessa’s vader weet nog goed dat zijn dochter op 21-jarige leeftijd met deze woorden thuiskwam. Ze begon als vakantiekracht bij Alumar, destijds nog niet het kwaliteitsbedrijf dat het nu is.
“Ik deed gewoon mijn werk en kon niet stilzitten. Als er niets te doen was, ging ik vegen.” Haar werkethos bleef niet onopgemerkt en haar baas die van het bedrijf af wilde, vroeg zich af of Vanessa het niet zou kunnen overnemen. Vanessa was echter maar een mbo-studente, hoe moest ze dat betalen? Dus kwamen ze een maandelijkse betalingsregeling overeen en kon Vanessa zich vanaf dat moment eigenaar en directeur van Alumar noemen.
“en ik ben fan van Qredits”
Het komt goed
“Het komt goed”, zei Vanessa telkens tegen haar familie. En ze heeft geen ongelijk gehad. Jarenlang werkte ze keihard om Alumar naar een hoger plan te tillen. “Ik had genoeg verhalen gehoord over controles in de bouw. Ik wilde een gezond bedrijf met alle benodigde papieren en hoge kwaliteitsnormen. Het was niet gemakkelijk in het begin, dat geef ik toe. Als ik alle werknemers en vaste lasten had betaald, was er niets meer over. En niet iedereen geloofde erin”, vertelt de jonge directeur. “Waarom neem je niet gewoon ergens een baan”, zeiden sommigen, “je kunt beter ergens in dienst zijn”, meenden anderen. Haar moeder, Madelin Atoche, had er wel vertrouwen in. Van haar heeft ze dan ook veel geleerd en zij was tevens de eerste die bij haar kwam werken. Aangezien haar moeder bij de supermarkt waar ze werkzaam was de inkoop uitstekend deed, zag haar dochter niet in waarom ze dat niet ook voor Alumar zou kunnen doen. Inmiddels is haar moeder eveneens directeur en mede-eigenaar. “Ze heeft verdiend. Het zijn allemaal harde werkers in mijn familie, daar heb ik geluk mee. Ik wilde groeien en uiteraard wilde ik mijn familie het liefst in die groei meenemen”, licht Vanessa haar keuze toe. Het volgende familielid dat voor haar ging werken, was haar jongere broer Wilson. Vanwege zijn jonge leeftijd begon hij als stagiaire en leerde alles van de oudere werknemers. “Nu is hij de beste kracht die ik heb. Het bedrijf draait op hem. En hij is pas 25 jaar”, zegt Vanessa trots.
Samenwerken met de Nederlandse bouwsector
Haar zusje Katherine zocht ook een stageplek en sloot zich bij de twee andere familieleden aan. En zo werd Alumar binnen betrekkelijk korte tijd een heus familiebedrijf. Werknemers die niet te vertrouwen waren, liet Vanessa gaan. Elke beslissing betekende een verbetering voor het bedrijf. Tot het moment aanbrak, dat de Bouwmaatschappij Bonaire Alumar vroeg om de installatie van de ramen bij het nieuwe politiebureau te verzorgen. Vanessa zag die enorme raampartijen en dacht: “Oh jee. In de Nederlandse bouw gelden hoge eisen.” En ze zouden gaan samenwerken met gerenommeerde architecten en andere grote namen in de bouwwereld. De directeur ging te rade bij haar broer. Wel tien keer vroeg ze hem: “Kunnen we dit?” “Dit kunnen we”, antwoordde hij stelselmatig en dat bleek. “We hebben zoveel geleerd van dat project. In de Nederlandse bouw zetten ze de puntjes op i en daar hou ik van. We leerden uiterst precies te werken en alleen maar genoegen te nemen met een perfecte installatie. Iedereen was tevreden”, vertelt Vanessa glimlachend.
Vertrouwen waarmaken
Het vertrouwen dat ze had gewonnen was een feit en grotere projecten voor Bouwmaatschappij Bonaire volgden; de nieuwe brandweerkazerne en gevangenis bijvoorbeeld. Het was niet altijd even gemakkelijk. Zo waren de ramen van de gevangenis van een heel ander kaliber dan die van het politiebureau. En Alumar had daar tot dan toe nooit mee gewerkt. Het betekende hard werken volgens de hoogste normen, maar ze genoten ervan. Het eens kleine Alumar was Alumar niet meer, maar werd Alumar Vakawi Construction. Inmiddels zijn ze tevens een erkend ROA-leerbedrijf.
“je kunt beter ergens in dienst zijn”
Een moeilijke beslissing
Ondanks al het succes borrelde er iets. De familie zag hoeveel geld er verloren ging aan de betaling van leveranciers. Maar als ze rechtstreeks van de fabriek wilden afnemen, moesten ze een nog steviger fundament voor het bedrijf creëren. Bij de fabriek kun je immers niet aankomen met een paar kleine bestellingen. Je moet groot inkopen. Haar zus had met een lening van Qredits een autoverhuurbedrijf opgezet en de familie was aangenaam verrast over de manier waarop ze was geholpen. “Qredits is geen commerciële bank. De adviseurs van Qredits zijn betrokken en komen bij je langs. Ze hebben geen winstoogmerk en willen alleen maar dat je slaagt. Ze coachen je ook door samen met professionals te kijken of je bijvoorbeeld wel de juiste beslissingen neemt. Of je plan werkelijk kans van slagen heeft en wat je nog aan je plan kunt verbeteren”, vertelt Vanessa enthousiast. Maar omdat haar moeder niet van lenen hield, hield het op.
Samen aan tafel voor de volgende stap
Haar zusje Katherine diende echter, heel eigenwijs, toch de aanvraag in.
En toen kwam Nicole Senchi-Sordjo van Qredits op bezoek voor een persoonlijk gesprek. Vanessa benadrukt dat het een persoonlijk gesprek was en geen zakelijk. De bedrijfsadviseur van de microfinancierder stelde allerlei vragen die hen op hun beurt aan het denken zette. Wat goed, dacht ze. We zitten niet tegenóver elkaar aan tafel, maar mét elkaar.”
Het was een lang en goed gesprek. Nicole Senchi-Sordjo licht toe dat Qredits een non-profitorganisatie is zonder winstoogmerk. Ze hebben de Nederlandse overheid als belangrijke partner. Dat maakt het grote verschil met een bank. Nicole wilde alles weten van Vanessa en haar ambities en gaandeweg het gesprek kreeg ze steeds meer bewondering voor deze hardwerkende ondernemer. Wat een kracht hadden deze vrouw en haar familie. Als buitenlanders kwamen ze naar het eiland en iedereen weet dat dat niet gemakkelijk is. “Maar ze hebben kansen gezien en kansen gecreëerd. Ze waren vast van plan er iets van te maken. En op eigen houtje hebben ze al zoveel bereikt. Ik ben een fan geworden van Alumar”, voegt ze toe. Waarop Vanessa prompt zegt,
“en ik ben fan van Qredits.”