De ‘Brandaris’, de ‘Christoffel’, ‘the Quill’ en ‘Mount Scenery’, ik heb ze allemaal met veel plezier beklommen. Het pad naar de Brandaris vind ik zanderig en met een beetje klimmen niet heel moeilijk, de Christoffel is mooi groen en is naar mijn mening een beetje meer klimmen en klauteren. The ‘Quill’ is mijn favoriet: een geweldige ervaring om in of op een vulkaan te lopen en door de verschillende routes en ongereptheid van de natuur blijft de tocht fascineren. De ‘Mount Scenery’ heeft iets mysterieus. Deze berg op het eiland met een hoge luchtvochtigheid zorgt ervoor dat je in de wolken en mist loopt en dat je soms een mooi uitzicht als resutaat krijgt te zien!
Niet alleen de wandelingen zijn verschillend maar ook de mensen die je tegen komt. Tijdens het lopen ontmoet je uiteraard toeristen, maar ook rangers, de lokale bevolking en kinderen. Bijna iedereen zegt wel iets. Van “succes” tot “jee, doe jij het op slippers”, van een puffend “hi” tot “you guys will go first”. Sommige mensen nemen de tijd en gaan even op een rotsformatie zitten, anderen proberen een eerder neergezette tijd te verbeteren (ja, zo iemand ben ik!). Het feit dat je dezelfde activiteit beoefent, schept blijkbaar een band. Je gaat rekening met elkaar houden en groet elkaar. Dat zijn perfecte middelen van communicatie. Een term die van het Latijnse woord communicare is afgeleid. Het betekent dat mensen iets gemeenschappelijks maken. Er wordt ook gezegd dat communicatie over meerdere mensen gaat, de zender en ontvanger en niet onbelangrijk, dat er informatie gedeeld wordt. Hoewel we (de psychologen onder ons) vast hebben gesteld dat je als mens lastig niet kan communiceren, denken wij tegenwoordig weleens een communicatief onhandig persoon te ontdekken. Want als je op zo’n berg staat en je groet niemand terug dan wordt de communicatie wel degelijk ontkent. Of je wil mensen voor laten gaan en er komt geen gebaar of geluid. Dan wordt je communicatie afgewezen. In zulke gevallen vraag je je af of dat dan wel informatie delen is en of je dit iets – in dit geval wandelen – dan wel ‘iets gemeenschappelijk maken’ kunt noemen. We wandelen nog steeds, maar tegenwoordig heeft iedereen een GPS, een stappenteller, een hartslagmeter en andere applicaties op zijn horloge. De manieren van communiceren zijn enorm veranderd. Tijdens sporten, op de werkvloer en alle dagelijkse handelingen. Ik vind dat geen probleem, het is namelijk best handig, maar ik blijf liever mensen groeten op een berg dan een groet tweeten. Waar zou die term tweeten (het engelse woord voor kwetteren) eigenlijk vandaan komen? Dat kan toch niet zomaar uit de lucht komen vallen, denk ik dan.